hayy..sobrang thank you sa parents koo.kung hindi dahil sakanila..hindi ko marerealize na sobrang nagiging
tanga na pala ako..hehe..I somehow moved on..well, it's not the end of the world kung magbreak kami. Siguro nga
mas mabuti nang ganto kesa naman paulit ulit lang akong mahu-hurt. Hindi pa kami nagkakausap na dalawa pero siguro for him, finished na kami.
Wag nalang magexpect or umasa para wag masaktan diba? Tsaka madami pa namang iba dyan eh. It's not my loss. Anyways, I wanna thank my friends din pala who comforted me when I'm down. Dati, noong iyak ako ng iyak ng grabe dahil nga dun, napag isip-isip ko din na wala din namang mangyayaring maganda kung iiyak lang ako. Eh di mag-move on nalang diba? :) Hindi nga ako pumasok ngayon kasi nga nag-heart-to-heart talk kami nina mama, ako then papa. It's not bad sharing your heartaches and problems with your parents because they really know what's good for you. Ngayon naintindihan ko na kung bakit ayaw pa akong ipag-boyfriend nina mama noon. Dahil na nga sa heartbreaks na pwede kong maramdaman. Ayaw nila akong mamroblema lalo na't nag-aaral pa ako. Hehe. Anyways, yun lang naman. Madami pa naman nagmamahal saken eh. I'm soooo sure of that. :)